معضلات واقعی فضای مجازی برای دانش آموزان ، خانواده ها و جامعه

سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ در حالی شروع شد که دانش آموزان مانند دو سال گذشته از طریق فضای مجازی و شبکه شاد دانش آموزی در حال و هوای درس و مدرسه ورود پیدا کردند .

والدین در زمانی نزدیک برای تشویق و ترغیب فرزندان دانش آموز خویش در دوره های مختلف تحصیلی وعده تهیه گوشی هوشمند می‌دادند.

 پس از فراگیری کرونا شرایطی ایجاد شد که بدون کم ترین دغدغه گوشی‌های هوشمند در جریان آموزش و زندگی کودکان و نوجوانان قرار گرفت وغالبادرمالکیت آنها در آمد.

  گروه های متفاوت مردمی برای تهیه همین گوشی ها -نو و دست دوم- کمپین‌های حمایتی ایجاد کردند و خانواده های کم برخوردار را تا حدود زیادی تحت پوشش قراردادند.

 همه این اتفاقات در مدت کوتاهی رخ داد به طوری که فرصت فرهنگ سازی قبلی شیوه استفاده بهینه از آن حتی برای خانواده های با بینش و دانش بالا هم ایجاد نشده بود. اگرچه شبکه ارتباطی به نوعی گسترده تر شد و سیل اطلاعات در کویر خانواده‌ها را پیدا کرد ولی سکوت وگوشه نشینی بچه ها حکایت از احساس پریشانی دیگری داشت.

 اغلب والدین برای رعایت شعار بهداشت جهانی فاصله اجتماعی با فرزندانشان را بیش از بیش عملی ساختند. در آغوش گرفتن بچه ها تقریبا رفتاری غیر بهداشتی قلمداد شد.

  لحظه به لحظه والدینی که به واسطه ضرورت کمک های آموزشی در کنار فرزندان جای داشتند در عمل و اندیشه از آنها فاصله گرفتند.

 هر یک از ما خاطرات تلخی از تنش بین والدین و فرزندان در فضای مجازی سراغ داریم . تلخند هایی که حکایت از فاصله گرفتن بیشتر بود. زمانی دانش آموزان درکف کلاس و مدرسه می‌آموختند .با گروه همسالان روش های متفاوت تربیتی را محک می زدند و حرف های بسیاری برای پدر ومادرها داشتند. وآنان دلتنگ قصه کودکانشان با پذیرشی بالاتر.

در دوسال اخیر ماندن در خانه، رعایت فاصله اجتماعی و آسیب‌های جبران‌ناپذیر فضای مجازی برای آموزش و پرورش چهره رخ نمود، به نحوی که بسیاری از اولیاء تقاضای بازگشایی مدارس را در دوره‌های زمانی گوناگون به صورت حضوری  مطرح ساختند.

 سال تحصیلی پیش رو بیشتر خانواده‌ها ،معلمان ،افراد ،کسبه و...که حتی فرزندی برای حضور در مدرسه نداشتند، خواهان بازگشایی حضوری مدارس شدند البته آمار و ارقام مختلف از درخواست‌های بازگشایی ،مخالفت با حضوری شدن مدارس و نظرات ممتنع منتشر شد اما آنچه وضوح بیشتری پیدا کرد، جامعه دریافت آموزش در فضای مجازی نمی تواند جای آموزش رو در رو و کلاس و تخته سیاه را بگیرد. والدین و دانش آموزانی را به یاد می‌آورم که در سالهای قبل از فراگیری کرونا برای ترس کودکان از مدرسه و امتحان و شرایط محیطی آن دچار اضطراب واسترس شده بودند. اما این ویروس استرس و اضطراب در سبک آموزش فضای مجازی را در جان کودکان انداخت. بطوریکه اغلب کودکان دوره ابتدایی وابستگی جدی تری به والدین پیدا نمودند. با این وجود برخی از پدر و مادرها برای گریز از نگرانی های پیش روی آموزش بچه ها، آنها را از مدرسه گرفتند، چنان که شاهد بودیم جمعیت زیادی از ایشان درایام کرونا پا درسن ۹ سالگی گذاشتندو هنوز خبری از درس و مدرسه برایشان نبود.

 در سال تحصیلی پیش رو اغلب آن خانواده ها متقاضی حضور فرزندشان در کلاس اول بودند .

دغدغه بازگشایی حضوری مدارس باقیست. اما تصور کنید آن تعداد از کودکان جامانده از تحصیل در کنار سال اولی ها بنشیند! تکلیف کودکان ۶ ساله چه خواهد بود ؟ خانواده و جامعه چه نقشی در بازگشایی مدارس دارند؟

 این موضوع و موضوعات دیگر جای تامل بسیار دارد. امید است بتوانیم در شماره های بعد به آن پرداخته تا همراهی بهتری در آموزش حضوری داشته باشیم.

قاسم زارع