غفلت جامعه از انگیزه ها و اهداف قیام حسینی

عشق به امام حسین(ع) در سرتاسر زندگی شیعیان از لحظه تولد گرفته که کام نوزاد را با تربت سیدالشهداء برمی دارند تا لحظه خاکسپاری که تربت کربلا همراه او می کنند، مشهود و نمودار است.

در واقع زندگی شیعه از فاصله ولادت تا مرگ با محبت و عشق به سید و سالار شهیدان عجین شده است.

اما...

اما تا چه اندازه در عملیاتی ساختن اهداف قیام سیدالشهداء در زندگی خود موفق بوده است؟

و حکومت اسلامی تا چه اندازه به اهداف و انگیزه های این قیام تاریخی توجه داشته و به آن ها جامه عمل پوشیده است؟

آن چه روشن و مبرهن است این است که شیعیان در طول تاریخ به انحاء مختلف در برگزاری مراسم های عزاداری اباعبدالله الحسین(ع) به ویژه تاسوعا و عاشورای حسینی همت گماشته و در سخت ترین شرایط نیز مراسم عزاداری سید و سالار شهیدان را به بهترین شکل ممکن و باشکوه برگزار کرده اند.

اما حقیقتا در میدان عمل به نکات عبرت آموز واقعه کربلا و اهداف و انگیزه های قیام حسینی همت و اراده لازم را نداشته اند.

در این مختصر از باب تذکر به برخی از اهداف نهضت امام از زبان و بیان خود وی اشاره می کنیم.

مبارزه با خلاف کاران، مفسدان  و ظالمان با هدف برقراری عدالت و قسط در جامعه:

امام(ع) فریضه حج را نیمه کاره رها می کنند و عازم میدان مبارزه و جهاد می شوند. در واقع امام می خواهند با این اقدام خود به همگان در طول تاریخ این مطلب را بفهمانند که مبارزه با ظالمان و برقراری قسط و عدالت که از اهداف بعثت انبیاء عظام است ( لیقوم الناس بالقسط ) تا چه اندازه دارای اهمیت است.

امام(ع) در خصوص اهداف قیام خود می فرمایند: " علی الاسلام السلام اذا بلیت الامه براع مثل یزید " یعنی باید فدای اسلام را خواند آن گاه که زمامدارانی مثل یزید بر مردم حکمفرما شوند.

امام(ع) با این اقدام انقلابی و جمله تاریخی خود به همگان می فهماند که باید چهره واقعی مفسدان و خلاف کاران را افشاء کرد.

در جای دیگر می فرمایند: "... واستاثروا فی اموال الفقراء و المساکین..." یعنی این گروه ظالم حاکم بر جامعه، اموال و دارایی هایی که متعلق به فقیران و بیچارگان جامعه بود از آن خود کردند.  

پس پیرو و محب حسین(ع) و در واقع حکومت اسلامی وظیفه دارد تا از حقوق مستمندان و نیازمندان جامعه دفاع کند و اجازه ندهد اموال عمومی جامعه توسط عده ای خاص به تاراج رود. 

معادن، نفت، گاز و بسیاری از دارایی های ارزشمند موجود در کشور از جمله سهام عموم مردم است و باید همگان طعم شیرین این داشته ها را بچشند نه این که متاسفانه فقط عده ای اندک و خاص متنعم شده و خاک فروشی ‌و وطن فروشی کرده زندگی های لاکچری برای خود و بستگان خود فراهم سازند.

مبارزه با بدعت ها و آداب و رسوم غلط:

امام(ع) در نامه به بزرگان اهل بصره در رابطه با معرفی اهداف قیام خود فرمودند: " ان البدعه قد احییت " یعنی این گروه ظالم بدعت و رسوم و سنن جدیدی ایجاد کردند.

امام(ع) یکی از اهداف قیام خود را مبارزه با نوآوری های غلط عنوان می کنند. پس بر حکومت اسلامی است که چونان سیدالشهداء در مقابل آداب و رسوم غلط بایستد چراکه آن چه به دین لطمه جدی وازد می کند مرسوم و رایج شدن آداب غلطی است که عرصه را بر همگان سخت می کند.

آیا امروزه شاهد رایج شدن بدعت ها و رسوم غلط اجتماعی در زمینه ها و موضوعات مختلف نیستیم؟ 

رسوم غلط رایج در امر ازدواج، تشریفات و تجملات رایج در منزل آرایی و ساخت منازل لاکچری، استفاده تشریفاتی از قرآن در مراسم ها از جمله مراسم عروسی، مختص کردن قرائت قرآن به مراسم عزاداری، افراط در برگزاری مراسم های مردگان بدون توجه به دیگر نیازهای جامعه و صدها رسوم غلط اجتماعی که وظیفه جامعه شناسان، کارشناسان فرهنگی - اجتماعی، صاحب نظران و دولتمردان است که در کنار احترام و احیاء آداب و سنن اصیل ملی اسلامی ایرانی با این آداب غلط مبارزه و آن ها ریشه کن کنند.

برپایی امر به معروف و نهی از منکر:

اما بدون تردید صریح ترین و رساترین تعبیر امام (ع) در تبیین انگیزه اصلی قیامش را در  این جمله  باید جست: " ... و انما خرجت  لطلب الاصلاح فی امه جدی ارید ان آمر بالمعروف و انهی عن المنکر ..." 

امام(ع) صراحتا اعلام می کنند : من برای این که نقائص، کمبودها و اشتباهاتی که ایجاد شده اصلاح شود قیام کردم و اصلاح اشتباهات و خطاهای گذشتگان ممکن نیست مگر از طریق امر به معروف و نهی از منکر.

به باور امام(ع) اگر می خواهید خطاها و اشتباهات گذشته تکرار نشود و  رسوم و آداب غلط ریشه کن شود باید مستمرا امر به معروف کنید و نهی از منکر.

باید کارهای غلط را بدون هیچ گونه ترسی و بدون هیچ گونه رودربایستی بگوئید و بخواهید که انجام ندهند و بر کارهای پسندیده تاکید و تشویق کنید و این است فرمول رهایی از عقب ماندگی و حرکت رو به جلو.

حقیقتا عمل به این فریضه مغفول که متاسفانه با مصلحت اندیشی های غیرکارشناسانه به فراموشی  سپرده شده، راهکاری است که امام شهیدمان که هر ساله برای او و به یاد او عزاداری می کنیم به ما نشان می دهد تا از بن بست ها نجات یابیم. 

ولی هزاران هزار حیف که کمند عاملان حقیقی میدان.