جام زهر را قهرمانان صلح به امام حسن (ع) چشاندند!

آیت الله بهجت(ره) نقل میکند "حضرت امیرالمؤمنین(ع)لباس خود را درحالی‌که بر بالای منبر نشسته بود، تکان می‏داد، از امام حسن(ع) علت آن را سؤال کردند،فرمود پدرم پیراهن دیگری نداشت،همین پیراهن را شسته و پوشیده،لذا تکان می‏دهد تا خشک شود.

مانمی‏خواهیم این‌گونه افراد حاکم ما باشند! ما مثل معاویه را می‏خواهیم که به یکی از رؤسا صدهزار می‏داد و به دیگری هیچ نمی‏داد، باز هم می‏گویند او سخی‏تر است! هم او که بیت‌المال مسلمان‌ها را بین خود و دوستان و خویشان خود تقسیم می‏کرد.

 ما می‏خواهیم مرجع دینی ما، تابع و دل‌خواه ما باشد، بی‌خود نیست که هر چه می‏گوییم «عَجّلْ فَرَجُه؛ [خدایا] در فرج او تعجیل فرما»،ولی اثر ندارد؛ زیرا اگر او بیاید تابع کسی نمی‏شود، لذا «عَجّلْ فَرَجَهُ» گفتن ما فایده ندارد، چون در حقیقت در راه او و تابع او نیستیم".(در محضر بهجت ، جلد ٣، ص ۲۹۴ )

 از امام خمینی (ره) درباره شرایط دشوار روزگار امام حسن(ع) 2 نقل غمبار هست. ایشان درباره ماجرای صلح امام با معاویه میفرماید "قصه امام حسن و قضیه صلحپ؛ آن هم صلح تحمیلی بود. برای این که امام حسن، دوستان خودش یعنی آن اشخاص خائنی که دور او جمع شده بودند، او را جوری کردند که نتوانست خلافش بکند، صلح کرد. صلح تحمیلی بود. این صلحی هم که حالا بما میخواهند بگویند، این است.(صحیفه نور،جلد 20،صفحه 32)

 ایشان همچنین در مظلومیت امام مجتبی فرمودند "امام حسن آنقدر گرفتاری که از این دوستان و اصحابش داشت از دیگران نداشت. اصحابی که توجه نداشتند که امام زمانشان روی چه نقشه دارد عمل کند با خیال کوچکشان با افکار ناقصشان در مقابلش می ایستادند و غارتش کردند، اذیتش کردند و عرض میکنم که شکستش دادند، معاهده با دشمنش کردند و هزار جور بساط درست کردند.(صحیفه نور،جلد 8،صفحه 89)

امام حسن با جام زهری که همسرش جُعده (دختر اشعث بن قیس و خواهر محمد بن اشعث، سردسته پیمان شکنان جنایتکار کوفه در ماجرای کربلا) به آن حضرت داد، مسموم شد و به شهادت رسید.