شعر محمد جواد نصیرزاده شاعر آئینی ، در وصف این دو عالم ربانی:*
کوه را خاموش دیدم سرو را در بادها
اشک و غم آمیخت باهم در دل فریادها
غصه و درد و غروب و عشق در چشمان ما
آه از این نامهربانی داد از این بی دادها
ما به صبر و خویشتن داری اگرچه شهره ایم
صبر ما لبریز گردیده است از این رخدادها
سال های سال پیمودیم راه آسمان
با دو سید از تبار بوذر و مقدادها
سالگردکوچ محیی فخردین هم پر کشید
خاطرات و یاد آن ها کی رود از یادها
با سکوتیتلخ و در بهتی عمیق و دردناک
همچنان هستیم ما برعهدها، میعادها
بارالها این دو سید میهمانان تواند
چشم آن ها هست روز حشر بر امدادها