یادداشت / پیاده‌رو/ حق فراموش‌شده شهروندان

سال‌های اخیر، یکی از آزاردهنده‌ترین نمودهای بی‌نظمی شهری در نی ریز، تصرف غیرقانونی و غیراخلاقی پیاده‌روها توسط برخی از اصناف و کسبه بوده است؛ رفتاری که نه صرفاً یک تخلف ساده، بلکه مصداقی روشن از نقض حقوق اساسی شهروندان و تضعیف نظم و اخلاق شهری به شمار می‌آید.

پیاده‌رو، همان‌گونه که از نامش پیداست، برای تردد امن عابران طراحی شده است؛ مسیری برای کودکان، سالمندان، افراد کم‌توان و همه کسانی که حق دارند بدون اضطراب و خطر از فضای عمومی شهر بهره‌مند شوند. با این حال، زمانی که برخی صاحبان مشاغل، دانسته یا نادانسته، پیاده‌رو را به حیاط خلوت خود بدل می‌کنند و خودروها، اسباب و لوازم کاری‌شان را در مسیر رفت‌وآمد مردم می‌چینند، نتیجه‌ای جز سد معبر، افزایش خطرات جانی و خدشه‌دار شدن شأن و حقوق شهروندی در پی ندارد.

در بسیاری از نقاط شهری نی ریز ، خانواده‌هایی که همراه کودکان خردسال یا با کالسکه هستند، ناگزیر می‌شونداز میان انبوه وسایلی که کسبه یا دستفروشان در معابر عمومی چیده اند، عبور کنند، یا حتی پا به خیابان‌های شلوغ بگذارند؛ خیابان‌هایی که محل تردد وسایل نقلیه پرسرعت است.  در این میان سالمندانی که از توان حرکتی محدودی برخوردارند نیز در مواجهه با این موانع، عملاً از حرکت بازمی‌مانند. چنین وضعیتی چیزی جز بی‌اعتنایی آشکار به امنیت عمومی و کرامت انسانی نیست و با توجه به سالیان گذشته هر چه به پایان سال نزديک می شویم وضعیت وخیم تر هم می شود .

مسئله زمانی نگران‌کننده‌تر می‌شود که این رفتار نادرست، در برخی مناطق شهر از حالت استثناء خارج شده و به رویه‌ای عادی‌شده بدل شده که بنا به دلیل رعایت اخلاق حرفه ای از نام بردن این مناطق خودداری می نمایم ؛ رویه‌ای که ریشه در ضعف نظارت مؤثر و البته بی‌مسئولیتی بخشی از کسبه دارد. 

پیاده‌رو ملک عمومی است نه دارایی شخصی ، و کسب سود اقتصادی، در هیچ شرایطی نمی‌تواند توجیهی برای نقض حقوق عمومی شهروندان باشد.

اکنون که به ماههای پایانی سال و فصل فروش کسبه نزدیک می شویم ، زمان آن فرا رسیده است که شهرداری نی ریز و نهادهای نظارتی با جدیت و اقدام عملی، با پدیده سد معبر برخورد کنند و برنامه ای عملیاتی برای آن داشته باشند و در کنار آن، شهروندان نیز با مطالبه‌گری آگاهانه از حق طبیعی خود برای داشتن شهری امن، منظم و قابل زیست دفاع نمایند. 

شهری که در آن، پیاده‌رو به پیاده تعلق دارد و هیچ فرد یا صنفی اجازه ندارد امنیت و آرامش عمومی را به بهای آسایش یا سود شخصی خود قربانی کند.